ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΥΡΓΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΤΟΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ!!

Η ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΑΤΑΙ ΣΤΙΣ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ.

“Ένας Άγιος των ημερών μας! Ο Άγιος που μας φωνάζει ότι ο σκοπός της ζωής είναι να αγιάσεις. Ούτε να πλουτίσεις, ούτε να εξουσιάσεις, ούτε να καταπιέσεις. Εν Χριστώ ο πλούτος σου είναι περιττός. Εν Χριστώ αισθάνεσαι και είσαι ελεύθερος και δεν δέχεται η ψυχή την πίεση του κόσμου, άσχετα αν πονά για τα του κόσμου. Ο Άγιος Πορφύριος μας φωνάζει την ημέρα της μνήμης του ότι μπορείς να αγιάσεις στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια που την έλεγε αγιότοπο. Να αγιάσεις μέσα στη φασαρία της. Να αγιάσεις στο τροχόσπιτο στο Μήλεσι με όλα τα αυτοσχέδια της απέριττης οσιακής ζωής. Να αγιάσεις λέγοντας την ευχή και όχι το παραλήρημα του μισόκαλου. Να αγιάσεις πιστεύοντας, ομολογώντας και προσδοκώντας την μόνη αλήθεια, αυτή της Αναστάσεως. Ο Άγιος βοήθεια μας!”

Αγαπητοί φίλοι και Χριστιανοί μας είναι βαθιά πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ότι κάθε εποχή έχει και θα έχει τους δικούς της Αγίους και ότι δεν θα υπάρξει εποχή χωρίς Αγίους. Ο Άγιος της κάθε εποχής είναι η ζωντανή απόδειξη και κατάδειξη της Χάριτος του Χριστού, της αγάπης του Πατρός και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος εν τόπω και χρόνω, ανάμεσά μας. Έτσι σήμερα 2 Δεκεμβρίου η Αγία μας Εκκλησία, για έβδομη συνεχή χρονιά εορτάζει τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Τον διορατικό και θαυματουργό, που αγαπούσε τον Θεό, αλλά αγαπούσε παράλληλα και τους ανθρώπους, ο οποίος έζησε οσιακά κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνος.

Ο Πορφύριος ο διορατικός, ο ”γνήσιος φίλος” του Χριστού, υπήρξε η φανέρωση και η εκδήλωση της πρόνοιας του Θεού στην σύγχρονη κοινωνία μας και κοιμήθηκε ειρηνικά εν Κυρίω στις 2 Δεκεμβρίου του 1991. Σκοπός του καθενός μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είναι να μπούμε σ᾽ ένα σπίτι που ονομάζεται Ορθόδοξη Εκκλησία, Βασιλεία, Παράδεισος. Ο Όσιος Πορφύριος μπήκε στην Εκκλησία κι έζησε σ᾽ αυτήν, σαν να ήταν το σπίτι του. Γνώριζε ότι η χαρά στο σπίτι αυτό του Θεού–Πατέρα, την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η συνύπαρξη με τον πλησίον. Η χαρά που ξεκινάει από την ελπίδα ότι μπορούμε να σωθούμε όλοι. Σε αυτήν την προοπτική χρειάζεται εμπιστοσύνη στον Θεό για το τι θα δούμε και τι θα συναντήσουμε στο σπίτι αυτό. Όταν αυτό γίνει, αρχίζει το Άγιο Πνεύμα να πλημμυρίζει την καρδιά μας από χαρίσματα. Αυτό έγινε με τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη όπως θα δούμε και παρακάτω.

Μπήκε στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας από νεαρή ηλικία και εμπιστεύθηκε σε αυτήν, την ζωή του. Παραδόθηκε στην κεφαλή της, τον Χριστό. Κι έλεγε αυτό που ένιωθε, ότι ο Χριστός είναι το παν. Έτσι οι πύρινες φλόγες της Πεντηκοστής επεκάθισαν στην κεφαλή του, πλήρωσαν την ύπαρξη του, ενώ παράλληλα γεύτηκε και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος! Κι έτσι πλέον μπορούσε να προλέγει, να διακρίνει, να θεραπεύει και να έχει τόσα άλλα θαυμαστά χαρίσματα. Θεράπευε με το κατ᾽εξοχήν χάρισμά του, την αγάπη. Αυτή είναι το μέσο που θεραπεύει ψυχικά αλλά και σωματικά νοσήματα. Αυτή η αγάπη που δεν τον εμπόδισε να συναναστραφεί και να βοηθήσει κάθε άνθρωπο.

Ο Όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Για αυτό ο πατέρας του, υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών.

Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ένα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς. Στα δώδεκα χρόνια του, έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής. Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος.

Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα. Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε Ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’, Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως Εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας. Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.

Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα Εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων. Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο. Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του.

Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με την θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».

Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν». Στην αγιοκατάταξι του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Αγαπητοί μας άνθρωπος του Θεού ήταν ο όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης ο Διορατικός, ο οποίος και μας δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε διαλέγοντας τον δρόμο της ζωής αντί του δρόμου του θανάτου. Τα δύο χέρια του γέροντος Πορφυρίου έδειχναν δύο κατευθύνσεις, το ένα έδειχνε τον δρόμο προς τον Χριστό και το άλλο χαΐδευε το κεφάλι εκείνου που του ζητούσε βοήθεια. Μόνο όταν ο άνθρωπος έχει κοινωνία με τον Θεό, μπορεί να βρει τον εαυτό του και μόνο τότε η κοινωνία μας θα βρει ξανά την Ειρήνη, την χαρά, την γαλήνη και την ευδαιμονία. Ο Άγιος Πορφύριος έκανε τον πόνο των αδερφών του δικό του πόνο, έκανε τα προβλήματα των αδελφών του δικό του πρόβλημα, ενώ έγινε ένα με τους αδελφούς του, με όλους ανεξαιρέτως, δεν ξεχώρισε κανέναν από την αγκαλιά του.

Χρέος μας δεν είναι μόνο να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Άγιο Πορφύριο, αλλά να ζητήσουμε και μία συγγνώμη, όπως οφείλουμε και σε κάθε Άγιο, γιατί δεν υπάρχει Άγιος που να πέρασε από τον κόσμο και να μην συκοφαντήθηκε, να μην λοιδορήθηκε… Ο Άγιος Πορφύριος να μας ενδυναμώνει στον καθημερινό Πνευματικό μας αγώνα, να μας χαρίζει υπομονή στις διάφορες δοκιμασίες μας, να μας φωτίζει και να μας καθοδηγεί προς την ουρανοδρόμο πορεία μας. Να μεσιτεύει θερμά ώστε να επανασυνδεθούμε με τον Θεό Πατέρα, αλλά πάνω από όλα ας τον ικετεύσουμε να μας αποκαλύψει δια πρεσβειών Του, το πραγματικό νόημα της ζωής μας.

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ!

«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά, τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές: Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο.

Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντες μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας. Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από το καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος.

Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι για αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάνει για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού!

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα. (Ιερομόναχος Πορφύριος». Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991)

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Ακολούθησε τα Ηλειακά Νέα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Παρόμοια Άρθρα:

Λύκειο Ελληνίδων Πύργου: Τα Χαραλάμπεια 2024, η παράσταση θεσμός προς τιμήν του προστάτη μας Αγίου Χαραλάμπους, την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024 στο συνεδριακό κέντρο της Π.Ε. Ηλείας Στο ΕΣΠΑ Δυτικής Ελλάδας το έργο της ενεργειακής αναβάθμισης της Ν.Μ. Αμαλιάδας Βαρθολομιό – Σε λειτουργία ο σεισμολογικός σταθμός