Kid Moxie: Γνωρίστε τη φωνή πίσω από τη διασκευή του Creep της σειράς Maestro
Η πολυπράγμων μουσικός ενώνει τις τελείες ανάμεσα στο LA και την Αθήνα, την τηλεόραση, το σινεμά και τη δισκογραφία, το συναρπαστικό της δημιουργικό «παρόν» και το μέλλον που, όπως λέει, δεν το πολυσκέφτεται…
Tο διαβατήριό της την αναφέρει ως Kid Moxie και η αστυνομική της ταυτότητα ως Έλενα Χαρμπίλα. Όταν δεν βρίσκεται στην Ελλάδα, βρίσκεται στην Καλιφόρνια. «Ντύνει» μουσικά διαφημιστικές καμπάνιες για brands όπως Victoria’s Secret, αλλά και πετυχημένα βιντεογκέιμ σαν το Cyberpunk 2077, τρέιλερ για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, διασκευάζει ένα πασίγνωστο κομμάτι για σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και συνθέτει το νέο σήμα που προτάσσεται σε κάθε ταινία του κινηματογραφικού κολοσσού Orion Pictures που ανήκει στην MGM. Για να τα κάνει όλα αυτά, πέρα από τα δικά της μουσικά πονήματα, «πειράζει» δυσθεώρητα σουξέ, όπως το Creep των Radiohead και Τα Λαδάδικα του Μητροπάνου.
Όλα αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν να αναζητήσω αυτή την τόσο ισχυρή αλλά και ψευδώνυμη και «αόρατη» παρουσία, που ταράζει με αργό και σταθερό τέμπο τα διεθνή και τα ελληνικά μουσικά ύδατα. Κι αν το «ψευδώνυμη» το προσπεράσαμε, αφού στις συνομιλίες μας ήταν η Έλενα, δεν προσπεράσαμε το «αόρατη», αφού, ακόμα και τον λίγο καιρό που απομακρύνεται από τη μόνιμη έδρα της, το Λος Άντζελες, και βρίσκεται στην Αθήνα, είναι τόσο περιζήτητη και πολυάσχολη, ώστε να αναγκαστώ να βιώσω για πρώτη φορά την εμπειρία να κάνω συνέντευξη μέσω zoom με άνθρωπο που βρισκόμαστε στην ίδια πόλη!
Από πού προήλθε το Kid Moxie;
Είναι από τα πράγματα που δεν τα σκέφτεσαι πολύ… Πριν από πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσα, θα έπαιζα ένα live στο Λος Άντζελες και με ρώτησαν «ποιο είναι το όνομα με το οποίο θέλεις να εμφανιστείς;» και το Moxie κάπως μου είχε κολλήσει…
Από το αναψυκτικό ή κάτι άλλο;
(Με ενθουσιασμό) Ναι, ναι! Είσαι από τους ελάχιστους που το ξέρουν αυτό, γιατί το αναψυκτικό Moxie και δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ευρώπη, και τώρα δεν υπάρχει πια έτσι κι αλλιώς.
Ε, είμαι λάτρης των αναψυκτικών και –παλιά– είχα ψιλο-οργώσει και την Αμερική, οπότε έπεσα κι εγώ κάποτε επάνω του…
Σε κάθε περίπτωση, το Kid Moxie το είχα δει σε έναν κάδο απορριμμάτων, έξω από το σπίτι μου! Το πήρα κυριολεκτικά από τα σκουπίδια και μου άρεσε που ακούγεται έτσι άφυλο. Κανείς δεν καταλάβαινε αν είμαι αγόρι ή κορίτσι, και μου έμεινε. Δεν είναι μια ξένη οντότητα, δεν είναι κάτι που με έχει καταλάβει σαν δαίμονας (γελάει)… Είναι κάτι σαν alter ego.
Πριν αρχίσεις να ψάχνεις το όνομά σου στους κάδους του Λος Άντζελες, πώς έγινε και βρέθηκες εκεί; Κάποια οικογενειακή διασύνδεση, σπουδές ή απλώς ένα ταξίδι και κόλλησες;
Είχα κολλήσει με την Αμερική από μικρή, όταν βρέθηκα στη Νέα Υόρκη σε ένα ταξίδι, την εποχή που πήγαινα γυμνάσιο, και ένιωσα ότι εκεί συμβαίνουν πράγματα που δεν συμβαίνουν αλλού στον πλανήτη. Οπότε, μετά ξαναπήγα για να σπουδάσω, άρχισα να έχω καλλιτεχνικές δραστηριότητες, πήρα την πράσινη κάρτα, αλλά ο σκοπός ήταν πάντα να παραμείνω στην Αμερική. Το Λος Άντζελες δεν ήταν από την αρχή ο στόχος, αλλά προέκυψε, όταν ένιωσα ότι είναι η πόλη που μου ταιριάζει πιο πολύ, από όσες είδα στην Αμερική.
Άρα, να υποθέσω ότι το οικογενειακό σου περιβάλλον σε ενθάρρυνε και ως προς την καλλιτεχνική δραστηριότητα και ως προς το να ξενιτευτείς στην άλλη άκρη της γης!
Τριών ή τεσσάρων χρονών, ούτε που θυμάμαι πότε ακριβώς, είχα ακούσει στη γειτονιά ένα πιάνο και είπα «θέλω αυτό» και με πήγαν στο ωδείο. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που αγαπούν πολύ την τέχνη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το ήθελαν κιόλας σαν καριέρα για μένα, ήταν κάτι που φοβόντουσαν για το παιδί τους, ιδίως η μητέρα μου, όπως πολλοί γονείς άλλωστε…
Και πόσο κράτησε η μουσική σου εκπαίδευση;
Πιάνο έκανα, αλλά κάποτε κουράστηκα με όλη αυτή την πειθαρχία και μου γύρισε τούμπα! Ο αδελφός μου έπαιζε ντραμς (και συνεχίζει να παίζει) και κόλλησα κι εγώ… Είπα «εδώ είμαστε», εκτόνωση και όχι εκτέλεση κανόνων, οπότε από την κλασική μουσική πέρασα στα πιο ροκ, πρώτα με τα ντραμς και ακόμη πιο πολύ με μάγεψε το μπάσο, που τα κρατάει όλα στη θέση τους, είναι σαν η ραχοκοκαλιά της μουσικής… Μου άρεσε και σαν εικόνα, μια γυναίκα να παίζει μπάσο!
Πάντα είναι ωραίο αυτό, από την εποχή της Suzi Quatro ή της Tina Weymouth (η μπασίστρια των Talking Heads). Όμως, τελικά φαίνεται ότι δεν σε κέρδισαν οι μπάντες και οι ζωντανές εμφανίσεις, αλλά κάτι πιο μοναχικό…
Ναι, προτιμώ να δουλεύω στο στούντιο και μάλλον μόνη μου, άντε με άλλο ένα ή δύο άτομα. Δεν μου αρέσει και πολύ η πολυφωνία και ακόμα και στις δικές μου μπάντες, προκειμένου να γλιτώνω από τις εντάσεις, τελικά έμενα μόνη μου! Και γι’ αυτό βγάζω τη μουσική μου μέσα από εικόνες, είτε είναι ένα σάουντρακ είτε ένα βιντεογκέιμ, μου αρέσει πιο πολύ να είμαι στο στούντιο ή κάπου μακριά, π.χ. στην Πάρο, και από εκεί, ελεύθερη, να βγάζω τη δουλειά μου, που θα την ακούσει και θα τη δει κόσμος, σε έναν άλλο χωροχρόνο…
Ωραίο είναι που το πάλεψες και το οριοθέτησες αυτό! Πολλοί Έλληνες μουσικοί δεν τολμούν να καθορίσουν το όραμά τους και να πάνε να δημιουργήσουν έξω, και δη στη «Μέκκα της σόου μπίζνες», στο Λος Άντζελες, πετυχαίνοντας μάλιστα και πολύ «βαριές» συνεργασίες – Ντέιβιντ Λιντς, Αλ Πατσίνο, Άντζελο Μπανταλαμέντι, τόσα και τόσα δύσκολα επιτεύγματα… Σηκώνω τα χέρια ψηλά και υποκλίνομαι γι’ αυτό σου το επίτευγμα!
Είμαι άνθρωπος που κυνηγάει τα πράγματα πολύ! Δεν είμαι άνθρωπος του «κι αν το είχα κάνει» και του «κι αν το είχα προσπαθήσει»… Θα βάλω πλώρη για το μεγαλύτερο όνειρο και ό,τι κάτσει! Με την έννοια ότι, κι αν κάτι δεν γίνει, εγώ θα ξέρω ότι το προσπάθησα και το κυνήγησα όσο δεν πήγαινε άλλο. Έχω προσπαθήσει πολύ γι’ αυτά που αναφέρεις, αλλά και για άλλα εκατό που δεν έκατσαν. Κι όσα έκατσαν είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού πίστης, επιμονής και τόλμης, την οποία προφανώς διαθέτω.
Που μπορεί να είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δικής σου ιστορίας, αφού είναι ένα δικό σου έργο… Το έχεις δει να ανοίγει κάποια ταινία;
Είναι φρέσκο αυτό το πράγμα, ξεκίνησε πριν από πέντε έξι εβδομάδες και δεν το έχω δει ακόμη, αλλά κάνα δυο φίλοι μου το είδαν, έχει ήδη μπει σε δυο τρεις ταινίες…
Ελπίζω να αναδειχθεί σε κλασικό αυτό το σήμα! Αλλά εσύ, αντί να είσαι στο Λος Άντζελες και να το γιορτάζεις, είσαι εδώ, πάντα ακαταπόνητη, και μας εμφανίζεις δύο ανόμοια project! Ας αρχίσουμε από τη συνεργασία σου με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη για το πολυσυζητημένο σίριαλ Maestro, που έγινε και το πρώτο ελληνικό σίριαλ που εντάχθηκε στο Netflix…
Κατ’ αρχάς να πω ότι τη μουσική για το Maestro την υπογράφει ένας πολύ ταλαντούχος μουσικός, ο Κώστας Χρηστίδης. Εγώ έδωσα τη δική μου διασκευή στο πασίγνωστο Creep των Radiohead. Η ιδέα ήταν του Παπακαλιάτη, με βρήκε και ήθελε τη δική μου εκδοχή, όχι μόνο γιατί θα του κόστιζε πολύ πιο ακριβά το αυθεντικό των Radiohead, αλλά και γιατί του ταίριαζε σαν ατμόσφαιρα η δική μου οπτική πάνω στο τραγούδι – ήξερε εξαρχής τι ήθελε και μου έδειξε πολλή εμπιστοσύνη. Ολόκληρο soundtrack έχω ετοιμάσει όμως για τη νέα μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων Milky Way, που θα προβληθεί τους πρώτους μήνες του 2023 και που υπογράφει ο Βασίλης Κεκάτος, ο σκηνοθέτης που βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα ταινίας μικρού μήκους στις Κάννες.
Αυτό το τηλεοπτικό δίπολο είναι, λοιπόν, το ένα σκέλος της πρόσφατης γηγενούς δραστηριότητάς σου. Το άλλο είναι η μουσική επένδυση που έκανες για ένα τρέιλερ του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, όπου μπορώ να πω ότι… καραδιασκεύασες Τα Λαδάδικα, αυτό το εμβληματικό τραγούδι που μας άφησε κληρονομιά ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τι ανοιχτό παράθυρο έχεις προς την ελληνική μουσική; Και τι σχέδια;
Σχέδια δεν έχω και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι στο ελληνικό τραγούδι! Αισθάνομαι πιο ειλικρινής και με βολεύει πιο πολύ η αγγλική γλώσσα. Αλλά Τα Λαδάδικα, που είναι ένα πανέμορφο τραγούδι του Τόκα και του Γράψα, ένιωσα ότι άξιζε να το «πειράξω». Και εφόσον κατάφερνα, με ένα τραγούδι που για πολλούς Έλληνες, και δη για τους Θεσσαλονικείς, είναι «ιερό», να βγάλω κάτι που θα γινόταν αποδεκτό, τότε, ναι, πραγματικά θα ήμουν περήφανη… Ήταν ένα από τα ακούσματά μου αυτό το τραγούδι, από αυτά που άκουγαν οι γονείς μου, όπως από αυτούς πήρα ακούσματα, από μικρή, με κορυφαία τα έργα του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, τις φωνές της Μοσχολιού, του Μπιθικώτση, που ήταν και ο αγαπημένος μου.
Πού θα έκανες live στην Ελλάδα;
Όπως σου είπα, δεν είμαι και πολύ του live, αλλά σίγουρα το όνειρο των πιο πολλών καλλιτεχνών είναι κάποια εμφάνιση στο Ηρώδειο, οπότε, ναι, εκεί θα ήθελα να εμφανιστώ, σε μια, ας την πούμε, κινηματογραφική παράσταση, με τα ρυθμικά στοιχεία να τα χειρίζομαι εγώ και ένα δύο άτομα ακόμη μαζί μου σε αυτό το μαγικό stage, να έχω χώρο για κίνηση, για μένα τη frontwoman…
Και τώρα που η τρέχουσα επίσκεψή σου στην Ελλάδα ολοκληρώθηκε δίχως να γευτούμε την εμπειρία να σε δούμε live και ετοιμάζεσαι να γυρίσεις στο Λος Άντζελες, τι περιμένει εκεί την Kid Moxie;
Γράφω μουσική για μια ταινία, ένα ας πούμε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, και έχω σχεδόν έτοιμο και έναν δίσκο, παρέα με τη Γερμανίδα ποπ σταρ Νίνα. Το πρώτο σινγκλ έχει ήδη κυκλοφορήσει και το άλμπουμ, που λέγεται Lust, θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2023. Κάθε τραγούδι έχει και το δικό του βίντεο, με κάπως κινηματογραφική ατμόσφαιρα και με θέματα όπως ο έρωτας, το Λος Άντζελες, η νύχτα… Πράγματα που με αφορούν και με ενδιαφέρουν και πάντοτε με φοβίζουν κιόλας, όπως το σεξ, η αγάπη, ο θάνατος…
Το σεξ και η αγάπη είναι η ζωή! Ο θάνατος, όμως, με ποια έννοια σε αφορά;
Κάθε φορά που βιώνω κάτι που μου αρέσει, ξέρω ότι δεν θα είναι εκεί για πάντα. Και, όποτε σκέφτεσαι έτσι, παθαίνεις μια υπαρξιακή κρίση, γιατί, εκεί που ο χρόνος είναι μια απέραντη έρημος μπροστά σου, ξαφνικά, όσο μεγαλώνεις, τον μετράς αλλιώς, με δεκαετίες, με χρόνια και λες «ο χρόνος είναι κάτι που κάποτε το μετρούσα και τώρα με μετράει εκείνος» και εμπεριέχει και τον θάνατο ο χρόνος, γιατί πεθαίνουν πράγματα με τον χρόνο, είτε είναι σχέσεις είτε όνειρα ή επιθυμίες, χάνονται με τον χρόνο όλα αυτά, ακόμη και τα πιο προσωπικά! Κι επίσης πιστεύω ότι όσο πιο προσωπικό είναι κάτι για το οποίο μιλάς, τόσο και πιο οικουμενικό είναι, τόσο αφορά και το ευρύ κοινωνικό σύνολο!
Ο θάνατος, εν πάση περιπτώσει, είναι το πιο κοινό σημείο που έχουμε όλοι μας. Όλοι και όλα εκεί οδηγούνται στο τέλος της μέρας…
Ο θάνατος επίσης με κάνει να γίνομαι και πιο ρομαντική! Ειδικά με την πανδημία, αυτό εμένα με άλλαξε, γιατί αναρωτήθηκα στην αρχή αν αυτό είναι το τέλος του κόσμου και, μέσα μου, όλα έγιναν πιο σημαντικά γιατί έγιναν και πιο εφήμερα…
Οπότε, μετά από αυτή τη νέα προσέγγιση, πώς το σκέφτεσαι το μέλλον σου; Οικογένεια, μοναξιά, καριέρα; Όταν προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα, πώς βλέπεις το μέλλον;
Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτομαι πολύ το μέλλον! Είμαι πολύ του παρόντος, π.χ. δεν κάνω οικονομίες (γελάει), δεν σκέφτομαι άσχημα σενάρια και πάντοτε θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους με κάποιον τρόπο… Θα ήθελα για τον εαυτό μου να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά, χωρίς να το φοβάται, γιατί ξέρω ότι αυτά που αγαπάμε συχνά τα φοβόμαστε κιόλας, έως και τα σαμποτάρουμε, και το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν… Πάντως, ναι, εν κατακλείδι, δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά για το μέλλον!
kathimerini
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
Ακολούθησε τα Ηλειακά Νέα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
