
ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟΙ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΡΑΣΗΣ – ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ *Γράφει η Αντωνία Βουδούρη

Ένας προβληματισμός που ενίοτε ανακύπτει είναι το γιατί οι σημερινοί νέοι δείχνουν να έχουν όλο και μεγαλύτερη αποστροφή προς το σχολείο και την εκπαίδευση. Πρόκειται για μία κατάσταση η οποία πολλές φορές φαίνεται να προκαλεί την απογοήτευση της κοινωνίας και κυρίως των ενηλίκων, οι οποίοι αντικρίζουν τους «κληρονόμους» τους να οδηγούνται με επιταχυνόμενο ρυθμό στη σχολική αποτυχία. Ωστόσο, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τους παράγοντες που αποθαρρύνουν τους νέους από το σχολείο, εντείνοντας την αδράνεια και συχνά την απέχθειά τους προς την παρεχόμενη εκπαίδευση;
Είναι γεγονός πως ο 3ος Νόμος του Νεύτωνα – ο νόμος της δράσης και αντίδρασης – δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στα φυσικά φαινόμενα αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Έτσι λοιπόν και η στάση που διαμορφώνουν οι νέοι απέναντι στο σχολείο είναι μία αντίδραση στον τρόπο λειτουργίας αυτού. Ας δούμε λοιπόν μερικές πτυχές του σημερινού σχολείου, οι οποίες έχουν οδηγήσει τους νέους στην καλλιέργεια αυτής της αρνητικής στάσης απέναντί του.
Η ΠΑΡΟΧΗ ΤΗΣ «ΑΦΥΔΑΤΩΜΕΝΗΣ» ΓΝΩΣΗΣ
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα που τέθηκε παραπάνω, αρκεί να σκιαγραφήσουμε τη διδακτική νοοτροπία του σχολείου. Μία νοοτροπία που θεμελιώνεται στη μηχανική σκέψη και την αποστήθιση, καταστέλλοντας ολοκληρωτικά τη δημιουργική και χειραφετημένη σκέψη. Οι νέοι δεν στερούνται δημιουργικότητας· απλώς χρειάζονται τους κατάλληλους «ενεργοποιητές» που θα τους βοηθήσουν να την εκφράσουν. Όταν λοιπόν βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που επιδιώκει μόνο την αναπαραγωγή και την ομοιοτυπία της γνώσης, είναι λογικό να το αποστρέφονται.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Μία άλλη σημαντική όψη είναι η συμπεριφορά των εκπαιδευτικών. Η έλλειψη προσωπικής και ουσιαστικής επαφής, η αυστηρότητα και η ακαδημαϊκή προσέγγιση διευρύνουν το χάσμα μαθητή-εκπαιδευτικού. Δημιουργείται ένα κλίμα απουσίας εμπιστοσύνης και συχνά φόβου, όπου οι μαθητές δεν μπορούν να μοιραστούν συναισθήματα και ανησυχίες. Η αποστροφή τους είναι επακόλουθη.
Η «ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ» ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
Αν και θεωρητικά μιλάμε για σύγχρονο και ψηφιακό σχολείο, στην πράξη το «log out» από κάθε τεχνολογικό μέσο είναι σχεδόν μόνιμο. Πώς είναι δυνατόν το σχολείο να αποτελέσει πόλο έλξης για τους νέους όταν δεν συμβαδίζει με τους ρυθμούς της ψηφιοποίησης; Η τεχνολογία, αν ενταχθεί στη σχολική διαδικασία, μπορεί να γίνει εργαλείο μάθησης αντί για άγονη απασχόληση. Όσο δεν ενσωματώνεται, η εκπαίδευση δεν είναι ελκυστική.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ
Τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε πεδία εκδήλωσης βίας και εκφοβισμού. Από τα υποβιβαστικά σχόλια μέχρι τη σωματική επίθεση, η βία είναι καθημερινότητα. Η απάθεια του εκπαιδευτικού και η έλλειψη ενημέρωσης εντείνουν το πρόβλημα. Η απουσία πρόληψης, φύλαξης και συνεργασίας σχολείου–οικογένειας επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση.
Ο ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ
Παρά την πρόοδο σε θεωρητικό επίπεδο, η συμπεριληπτική εκπαίδευση δεν έχει ενσωματωθεί ουσιαστικά στο ελληνικό σχολείο. Παιδιά με Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες ή άλλες ιδιαιτερότητες δεν υποστηρίζονται επαρκώς. Απουσιάζουν οι κατάλληλες υποδομές και η επιμόρφωση εκπαιδευτικών. Το αποτέλεσμα είναι η σχολική αποτυχία και η αποστροφή.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Για να μπορέσουν οι νέοι να αντιμετωπίσουν θετικά το σχολείο, αυτό πρέπει να επαναπροσδιορίσει ριζικά τον χαρακτήρα του. Εάν το σχολείο αγκαλιάσει τον νέο, τότε και αυτός θα αγκαλιάσει την εκπαίδευση. Χρειάζεται διάθεση για αλλαγή, ανθρώπινοι στόχοι και μία ποιοτική, ουσιαστική προσέγγιση της μάθησης.
–
*Αντωνία Βουδούρη
Χημικός- Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια στην Ειδική Αγωγή
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.