Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα..* προσωπικά/personal
Είμαι μαθητής της Γ λυκείου του γελ, και δίνω πανελλήνιες. Ξέρω έχει κουράσει πολλούς αυτό το θέμα και καταλαβαίνω πως δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα ακουστεί να αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα με εμένα.
Συγκεκριμένα, πριν ενάμιση μήνα όπου τα πράγματα ζώριζαν ακόμα περισσότερο σε σύγκριση με πριν, άρχισα να νιώθω αφόρητη πίεση, άγχος και γενικότερα να με διαπερνά μια ψυχολογική κατάσταση χωρίς προηγούμενο.
Δε μπορούσα να κοιμηθώ ήρεμα το βράδυ, ξυπνούσα στον ύπνο μου, εφιάλτες, το πρωί πεταγόμουν από το κρεβάτι με άγχος πριν καν αρχίσει η ημέρα μου. Αυτό συνεχιζόταν επί δύο εβδομάδες συνεχόμενα και μετά ιδίως από τις δύο εβδομάδες, άρχισε να χειροτερεύει.
Μετά κανονικοποίησα το άγχος μου, το σώμα μου ένιωθε συνέχεια χάλια(μαζί και εγώ σαν μυαλό) δεν ένιωθα χαρά, καμία διάθεση για τίποτα. Και μετά τις 2 αυτές εβδομάδες, εκτός του ότι έγιναν χειρότερα όλα, παρατήρησα σταδιακά πως ενώ μπορούσα να κατσω να διαβάσω ώρες, με απόδοση και με πλήρη κατανόηση των όσων διάβαζα και παρά το γεγονός πώς δε διάβαζα καινούργια αλλά χιολιοειπομένα αντικείμενα, έβγαζα άρνηση, διάβαζα και ένιωθα πως διάβαζα χωρίς νόημα, σαν το ίδιο μου το σώμα, ο εγκέφαλος μου να μου απαγορεύει να συνεχίσω αυτό που κάνω, και ακόμα και σήμερα όσο και να προσπαθήσω δεν έχει απήχηση.
Να πω σ αυτό το σημείο πως τα 2 αυτά χρόνια της προαιτημασίας μου διάβαζα πάντα, δεν είχα ποτέ θέμα με το διάβασμα, ήμουν μαθητής με εύκολη κατανόηση και η αποστήθιση δε με δυσκόλευε ποτέ, έγραφα άριστα και δεν τεμπέλιαζα, είχα στοχοπροσίλωση και πειθαρχία. Όμως μετά από όλη αυτή τη προσπάθεια παρατηρώ πως πιθανώς δεν είχα κατανοήσει το ότι ψυχικά δεν είχα τα κατάλληλα εφόδια και το παρατηρώ τώρα.
Πιθανώς να τα έχω, απλά να έκανα λάθος διαχείριση της ψυχολογίας και να με πίεσαν παραπάνω με το διάβασμα, καθώς και οι καθηγητές μου έβλεπαν πως είχα εξαιρετική απόδοση και έβαλαν ψηλά το πήχη,χωρίς να υπολογίσουν τις ψυχικές αντοχές μου αλλά μονάχα τις μαθησιακές. Να σημειωθεί επίσης πως μίλησα με τους γονείς μου αλλά δεν ένιωσα πως με κατάλαβαν, ιδίως ο πατέρας μου μου είπε το κλασικό, “τώρα τελειώνεις κάνε υπομονή”. Τον καταλαβαίνω. Έχει κουραστεί και εκείνος πολύ, έχει ξοδέψει χρήματα και θέλει μαζί μου να χαρεί με την πραγματοποίηση των στόχων μου.
Όμως θεωρώ πως και ψυχολογικά έχω φτάσει στο αμήν. Τρέμω, ξερνάω,έχω αφήσει τον εαυτό μου τόσο σωματικά όσο ψυχολογικά, και με μια πρόταση: μέχρι εδώ μπορώ να φτασω. Κάθε μέρα που περνάει νομίζω πως οδευω προς σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα και πως θα μου αφήσει ολη αυτή η κατάσταση κατάλοιπα.
Φοβάμαι πως και να μιλήσω ξανά στους γονείς μου δεν θα με κατανοήσουν, ιδίως ο πατέρας μου. Σκέφτομαι εναλλακτικές καθώς γνωρίζω πως η ζωή δεν είναι μονοδρομος και έχω/έχουμε την δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων. Απλά θέλω να μπορώ να ζω ήσυχα και όχι να Φοβάμαι κάθε μέρα το πότε θα πάθω σοβαρή ζημιά. Έχω ξεχάσει τον εαυτό μου , όλοι μου λένε πως δε με βλέπουν καλά και γενικά πως πρέπει να κάνω κάτι για αυτο. Σκέφτηκα την επίσκεψη ψυχολογου, απλά είναι λιγοστό το διάστημα και ο πατέρας μου θα μου φωνάξει και θα θεωρήσει πως δεν θα λάβω βοηθεια, λέγοντάς μου μόνο το διάβασμα θα σε σώσει. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ πως δεν έχουμε την κατάλληλη υποστήριξη σε ψυχολογία.
Θα παρακαλούσα οποίος μπορεί να μου πει την άποψη του και να απευθυνθεί με σεβασμό και με σεμνότητα σε όλα όσα ανέφερα. Ευχαριστώ σε όποιον έστω διαβάσει τα όσα έγραψα και ελπίζω κάνεις να μη φτάσει στο σημείο αυτό.
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
Ακολούθησε τα Ηλειακά Νέα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
